لیلا انهاری
گاهی وقتها چقدر زود دیر میشه
(الف)
می خواهم از کودکیم بگویم
از پاییز بگویم
از دلتنگی آسمان تا گریه ی ابرها
از مادر بگویم
آن گنجینه پر عطر بسته هایش
که به قدر کنجکاوی من بود
از پدر بگویم
که بوی مهربانی و خستگی می
داد
از رادیوی مادربزرگ بگویم
از قصه های شبانه اش
که من و بهار و به اتاقش می کشاند
از عروسک زیبایم
تا جیغ و داد و بازی کودکانه در آن کوچه بن
بست
گاهی از یادم می رود کودکی را
روزهای شاد وبی دغدغه را...
(ب)
آینه شکسته زندگی
چه زیبا نشان می دهد بودنم را
همانند برگی خشک در مسیر باد
دست در دست ناملایمتها
من خود شکستگی آینه ام
نه آینه شکسته تقدیرم...
خاله لیلا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر